Duizenden dingen om ons heen zijn goed beschouwd een wonder. We zijn er vaak teveel aan gewend om ons er nog over te verbazen. Zoals we ons er niet over verwonderen dat we te eten en te drinken hebben en in vrede kunnen leven.
We gaan dat pas als een wonder zien, als een gave Gods en een reden tot dankbaarheid, wanneer we ermee worden geconfronteerd hoe weinig vanzelfsprekend dat is en hoe kwetsbaar. Een virus, een oorlog, een ziekte, de dood, ze kunnen in een oogwenk alles veranderen.
Voor een mens in een arm land, voor een mens in een land in oorlog, is eten en drinken en vrede een wonder. In situaties van nood doen mensen een beroep op onze naastenliefde en onze zin voor rechtvaardigheid en bidden zij tot God om een wonder.
Oorlog en corona
De coronapandemie en de oorlog in Oekraïne hebben ons allen geraakt. We leven mee met de mensen, die zonder schuld en onverhoeds werden geconfronteerd met agressie, een militaire invasie en nietsontziend geweld. We hebben voor hen gebeden, we proberen hen te helpen, we hebben meegeleefd, want we weten: dit zou ook ons kunnen overkomen. Nooit eerder zag ik zoveel noveenkaarsen branden in de genadekapel van Heiloo, bij Onze Lieve Vrouw ter Nood.
Wie op een wonder kan hopen, het wonder kan zien, zich kan verwonderen, zal de genade van het geloof ontvangen. Die genade geeft vertrouwen en uitzicht en brengt ons tot overgave, ook in moeilijke tijden.
Een verwend kind
Een kind dat altijd alles krijgt, vindt alles maar gewoon. Het wil misschien alleen nog méér, maar zal dat méér zijn hart vervullen met verwondering en dankbaarheid? En wij? Hebben wij nog voldoende besef van de wonderen die ons omringen? Of zijn wij alles te “gewoon” gaan vinden? Je kunt ook leven in een voortdurende dankbaarheid om wat je gegeven is: Hoe kijk je naar de geboorte van een kind, naar de bloemknoppen die weer open gaan, hoe voel je het zonlicht op je gezicht, hoe kijk je naar een kind? Zie je het wonder? Wat voor invloed hebben tijden van onzekerheid en lijden op ons leven gehad?
Het grootste wonder
Op Pasen vieren we het grootste van alle wonderen: de verrijzenis van Jezus, de Heer die de dood overwint. Het getuigenis van de vier evangelisten, van Paulus en alle leerlingen is eensluidend: De Heer is verrezen! Allen zagen hoe Hij was gemarteld, vernederd en bespot, veroordeeld als een crimineel en aan het kruis geslagen. Voor wie een gesloten wereldbeeld had, bleef het daarbij. Maar de leerlingen die hun verrezen Heer mochten ontmoeten, hebben ervan getuigd: Hij is verrezen! En dat getuigenis van mond op mond heeft de wereld veroverd.
Desinformatie
Mensen geloven van alles. Internet is vol boodschappen, berichten en verhalen, die met veel stelligheid worden geponeerd. Mensen worden onder druk gezet. Desinformatie is een belangrijk onderdeel geworden van iedere oorlogvoering en van het beleid van allerlei politici. Wie kun je geloven in die wereld vol fakenieuws? Waar loop je achteraan?
Wat is je ankerpunt?
In onze wereld met zoveel desinformatie is het van belang een ankerpunt te hebben, een zekerheid waarop je je leven kunt bouwen. Zo’n ankerpunt is méér dan een rationele conclusie. Op het menselijke vlak zijn dat voor velen huwelijk en gezin; een goede thuisbasis is zo belangrijk! Op het geestelijk vlak is dat het geloof in de verrijzenis van Jezus Christus: Hij is verrezen! Zij worden ankerpunten door onze liefde en onze trouw. De oude waarden die ons worden doorgegeven van geslacht op geslacht, die miljarden mensen hebben voorgeleefd en waarvoor zij hun leven hebben gegeven, hebben ons meer te bieden dan een internet vol fakenieuws en complottheorieën.
De soldaten kregen een flinke som geld om het ‘nieuws’ te verspreiden: “Zijn leerlingen zijn Hem in de nacht komen stelen terwijl wij sliepen” (Mt. 28, 12-13). Maria Magdalena berichtte de leerlingen dat Jezus verrezen was (Mt. 28, 7-8). Wie vertrouw je? Kunnen we het wonder zien?
Een kind dat altijd alles krijgt, vindt alles maar gewoon. Het wil misschien alleen nog méér, maar zal dat méér zijn hart vervullen met verwondering en dankbaarheid? En wij? Hebben wij nog voldoende besef van de wonderen die ons omringen? Of zijn wij alles te “gewoon” gaan vinden? Je kunt ook leven in een voortdurende dankbaarheid om wat je gegeven is: Hoe kijk je naar de geboorte van een kind, naar de bloemknoppen die weer open gaan, hoe voel je het zonlicht op je gezicht, hoe kijk je naar een kind? Zie je het wonder? Wat voor invloed hebben tijden van onzekerheid en lijden op ons leven gehad?