Woord van de bisschop

Bevrijdingsdag en geen vrede

Het is vandaag 5 mei 2020. We vieren 75 jaar be­vrij­ding. Het was een groot feest 75 jaar gele­den. Ik was erbij, al was het nog in de schoot van m’n moe­der. De her­in­ne­ring is beperkt. Maar ook m’n kin­der­tijd was nog vol met her­in­ne­ringen aan de oorlog. We speel­den in de bunkers die de Duitsers had­den achter­ge­la­ten, en von­den af en toen nog een helm of ander wapentuig.

We keken ademloos naar de 8 mm filmpjes die vader had gemaakt van de Canadezen die onder groot gejuich van de bevol­king Alkmaar binnen­trok­ken. We hoor­den de spannende verhalen van een oom, die in het verzet gezeten had; van m’n vader die twee maal tij­dens een razzia was opgepakt, maar zich vrij had kunnen kopen. Hij had alles zien aan­ko­men, en zich al jaren lang voor­be­reid door sigaren en zilver te verzamelen, een teil vol met zilveren gul­dens, dubbeltjes en kwartjes, zoals die er toen nog waren. Daar­mee kon hij volop voedsel kopen bij de boeren, en de hele familie en buurt door de oorlog heen helpen.

Opnieuw oorlogs­re­to­riek

De mensen juichten en droom­den van een blijvende vrede. In onze streken zijn we gezegend met 75 jaar vrede. Elders in de wereld ging het al weer snel mis. In de jaren veer­tig al oorlog in het Midden Oosten, later in China, Korea, Vietnam, Cambodja, op vele plaatsen in Afrika, Zuid en Midden Amerika, en nog niet zo lang gele­den dich­ter­bij in het uiteen­val­lende Joechoslavië. En op het ogen­blik lijken de con­flic­ten en drei­gingen zich alleen maar op te stapelen. De groot­machten zijn zich weer aan het bewapenen, en overal klinkt weer oorlogs­re­to­riek. Je kunt er moedeloos van wor­den. Toch is vrede moge­lijk. Maar dat zal niet het re­sul­taat zijn van bewape­ning of van ont­wa­pening. Niet van vredeson­derhan­de­lin­gen, hoe nodig ook. Ook niet van het verlangen naar vrede, of de roep om vrede. Vrede is enkel en alleen het product van ge­rech­tig­heid. In een wereld waar ge­rech­tig­heid, waar­heid en liefde heerst, zal het vrede zijn.

Terug naar de Bron

Maar hoe doen we dat? Hoe krijg je woede en haat weg uit miljoenen harten, en liefde erin? Paus Johannes Paulus II zei het ooit zo tegen de jeugd: “Vraag de heilige Geest, bekleed je met Zijn kracht. Wordt bouwers van een nieuwe wereld gebaseerd op waar­heid, ge­rech­tig­heid en soli­da­ri­teit, gebouwd op liefde”. Zonder God zal het niet gaan, zeg ik hem na. Waar­heid, ge­rech­tig­heid en soli­da­ri­teit in de wereld ontspruiten alleen aan geloof, hoop en liefde in in­di­vi­duele harten. En die kunnen we niet zelf maken. Daarvoor is geen therapie of pil. Ze ontspruiten aan genade, komen recht­streeks van God. Hij is de Bron van alle licht, leven en liefde. Als een mens of volk zich losmaakt van de bron, zullen geloof, hoop en liefde verkwijnen. Als de kanalen naar Hem verstopt raken door zorgen en zonde, of doordat je niet meer bidt, zal het koud wor­den in je leven, en als het bij veel mensen tege­lijk gebeurt, uit­ein­delijk ook in de wereld. We zien het om ons heen, en mis­schien ook in ons eigen hart.

De kracht van gebed

Maar de Heer zal het opnieuw geven als we er om vragen, als we ons leven en samen leven weer proberen in te richten naar de gebo­den die Hij in de schep­ping gelegd heeft, en in het hart van de mens ge­schre­ven. Meer dan ooit ervaren we juist nu de grenzen van ons kunnen. Zou het geen tijd zijn om onze onmacht te erkennen en ons lot in Zijn han­den te leggen. Als we slechts een klein deel van de tijd en energie die we beste­den aan poli­tieke, econo­mische en mili­tai­re mid­de­len, zou­den beste­den aan gebed en veroot­moe­di­ging voor God, zou de wereld zicht­baar ver­an­de­ren. Daar­van ben ik overtuigd. Gods liefde kent geen grenzen en geen onmoge­lijk­he­den. Maar Hij wil gevraagd zijn. Over die ont­wa­penende, onbe­grij­pe­lijke, mate­loze Liefde gaat het straks met Pink­ste­ren.

Een woord van de Heer zelf?

Maar gebed moet na­tuur­lijk oprecht zijn, wil het verhoord wor­den. Als we God vragen om hulp, gene­zing en vrede, om daarna weer onze eigen wegen te gaan, zijn gebo­den te negeren en Hem te vergeten, zal het niets bewerken. Een Griekse zienster, Vassula Ryden, ont­ving op 13 maart jl., in het kader van de corona plaag, een bood­schap van de Heer. Ieder moet het zelf maar naar eigen inzicht en geweten beoor­de­len. Ze hoort hoe de Heer oproept tot berouw en oprecht­heid in ons gebed, opdat dit kwaad niet te lang hoeft te duren. “Keer je tot mij, je God, en heb berouw. Een oprecht en uni­ver­seel gebed zal Mij, je God, bereiken. Vasten zal demonen ver­drij­ven. Elk offer is voor Mij acceptabel. Verwerp je lethar­gische geest, doe afstand van je kwade gewoontes en sluit vrede met Mij, je God. Laat Mij horen: ‘Heer, ontferm U over mij, zon­daar’, en ik zal medeleven tonen. Ik zal ze­ge­ningen over jullie allen laten regenen. Kom, wees niet bang, Ik luister...”

Gebedsactie met Pink­ste­ren

In dezelfde zin heeft een inter­na­tio­nale groep leken­ge­lo­vigen het ini­tia­tief geno­men om in een open brief alle bis­schop­pen en pries­ters ter wereld te vragen om met Pink­ste­ren, dat dit jaar op 31 mei, de dag van Maria valt, in een geest van veroot­moe­di­ging en met nieuwe kracht, te bid­den om de komst van de heilige Geest over onze gewonde wereld, op de mach­tige voor­spraak van de heilige Maagd Maria. Ze bevelen daarbij het gebed aan dat 70 jaar gele­den door Maria zelf in Am­ster­dam is gegeven, en grote actuali­teit bezit in onze tijd. Ik zal het ook zelf doen op 31 mei in live­stream vanuit de kapel in Am­ster­dam, en sluit met het gebed, zoals het ook door Rome is erkend: