Wees maar niet bang...!
Blog #5
6.00 uur
We starten de dag vroeg. De jongeren sluiten aan bij het ontbijt in ons hotel. In de zaal zo vol met pelgrims wordt direct duidelijk hoe divers de groep is; niet alleen komen mensen uit alle hoeken van het bisdom, maar zoals gisteren al bleek komen de mensen zelfs uit alle hoeken van de wereld. En toch vormen wij met zijn allen die ene gemeenschap van de Kerk, zelfs lokaal. De gewaarwording geeft een goed gevoel: een mooie start van de dag!
8.00 uur
In een kapel naast de basiliek van de Santa Maria degli Angeli vieren we de Eucharistie. Hoewel de oude ruimte opnieuw is ingericht als conferentiezaal met collegebanken en een lange altaartafel waar een aantal stoelen omheen staan, onthult het fresco van het laatste avondmaal op de muur erachter het eigenlijke doel van de ruimte. Het beeld wordt compleet als de (con)celebrant(en) plaatsnemen en de afbeelding op de muur weerspiegeld wordt: hier wordt de maaltijd van de Heer gevierd, waarbij de gastheer tegelijkertijd de gave is.
Mgr. Hendriks vertelt op deze feestdag van Filippus en Jacobus (de mindere) kort over de blijvende noodzaak in de Kerk aan mensen die zich geïnspireerd weten door Christus, en die vanuit die inspiratie kunnen en durven getuigen van hun geloof. Daarom is het zoeken naar inspiratie voor gelovigen zo belangrijk. De hulpbisschop eindigt dan ook met de welbekende woorden: 'Wees niet bang'; wees niet bang om inspiratie te zoeken en ook niet om daar vervolgens uit te leven.
Met die boodschap gaan we vandaag onderweg naar La Verna om te zien waar Franciscus zijn laatste levensjaren woonde en waar hij de wonden van Christus (stigmata) ontving.
10.00 uur
Onderweg naar La Verna doen we Gubbio aan, een klein stadje dat geteisterd werd door een hongerige 'wolf' die niet alleen schapen roofde, maar ook mensen. Franciscus besloot dat hier een einde aan moest komen en dat de mensen niet langer in angst moesten leven. Hij slikte zijn eigen angst voor het beest in en ging met hem in 'gesprek': vanuit het begrip dat de wolf handelde uit honger, sloot Franciscus vrede met hem. De wolf liet daarop de mensen met rust en in ruil daarvoor zorgden zij voor hem. Mooi he? Misschien moet ik dit ook eens proberen met mijn bloeddorstige kamergenoot broeder Mug...
Alle gekkigheid daargelaten, gaat het uiteraard om de boodschap van het verhaal, die zich het beste laat samenvatten door een quote van Franciscus zelf: 'waar liefde is en wijsheid, daar is geen vrees'.
10.45 uur
We vervolgen de weg naar La Verna. Onderweg gaat het gesprek over de spiritualiteit van Franciscus: waar gaat die radicale keuze nou over? Mijn gesprekspartner noemt het in alle openheid en vertrouwen geloven. Dat vertrouwen straalde Franciscus uit, waardoor men graag met hem in gesprek ging en hij in staat was moeilijke conflicten uit te spreken. Immers: doordat Franciscus zo stevig in zijn eigen geloof stond, waren gesprekspartners die er anders over dachten geen bedreiging. Franciscus 'was niet bang'. En vanuit die onbevreesdheid die in feite geloof was, kon hij in alle openheid het gesprek aan gaan met anderen. Het laat zich het beste illustreren door de ontmoeting tussen Franciscus en een Egyptische, Islamitische sultan in de tijd van de kruistochten. Maar in plaats te proberen de sultan te bekeren, luisterde Franciscus naar hem en gingen de twee uiteindelijk in groot wederzijds respect uit elkaar. Daar kunnen wij alleen maar van leren!
13.30 uur
Eenmaal in La Verna gaan we na een snelle lunch naar het kloostercomplex, waar nog steeds broeders Franciscanen wonen. In het klooster is het leven van Franciscus in vele fresco's uitgebeeld en op de plek waar hij de stigmata ontving, is (alweer) een kapel gemaakt. De broeders bezingen het in hun processie die volgt op het middaggebed: lofliederen en litanieën zingend, lopen zij door de kloostergang naar de stigmatakapel. Tientallen pelgrims volgen het nieuwsgierig, of misschien wel zoekend naar iets groters.
Ik vraag me af of dat grotere zich wel laat kennen aan hen die toeschouwer blijven. De processie van de broeders ervaar ik dan ook niet als een hoogtepunt van La Verna. Dat hoogtepunt is voor mij namelijk de prachtige natuur; dezelfde prachtige natuur die Franciscus 800 jaar geleden al bewust opzocht in zijn zoektocht naar God. De bewuste plek waar Franciscus zijn bijzondere ervaring had, ligt tussen twee met mos begroeide rotsen. Alles is daar op deze regenachtige dag groen. Maar als de zon even doorbreekt op het moment dat we tussen de twee rotsen in staan, gebeurt iets groots: een golvend licht schijnt in de grot en laat een bijzondere gloed achter op de rotswand. Het is haast mystiek! En dat zomaar midden in de natuur, waar geen mensenhand aan te pas is gekomen. En waar geen kerkelijke pracht aan kan tippen. Het zet op zijn minst aan tot nadenken.
18.00 uur
Een stralende ervaring rijker lopen we uiteindelijk door een enorme hoosbui terug naar de bus om terug te rijden naar Assisi, waar we tegen de avond aankomen. We moeten direct door naar de San Francesco bovenkerk voor de avond van barmhartigheid: een avond georganiseerd door de jongeren, waarin Eucharistische aanbidding met muziek en biechtgelegenheid centraal staan. Het is een avond waar sommige pelgrims wat verbaasd over zijn, aangezien het Sacrament van de biecht en het gebruik van de Eucharistische aanbidding in Nederland de laatste decennia minder aandacht hebben gekregen. Desalniettemin durft men zich eraan over te geven en ontstaat in die grote diverse groep van honderden pelgrims in de geraaktheid opnieuw een sfeer van saamhorigheid. Het is precies waartoe we vanochtend werden opgeroepen: ga en ervaar met een open mind. Of zoals de hulpisschop zei; 'wees niet bang'. Ik denk dat we, ondanks de grote onderlinge verscheidenheid al een goed eind op weg zijn! :)
Lizette Romijn
