Pelgrimstocht - dag 3

De Vastenaktie Pelgrimstocht van 2014

Pelgrims­tocht Vastenaktie dag 3, 12 april 2014

Vanmorgen vroeg, ongeveer 50 mensen aan de voet van een van de grootste duinen van ons land. Mensen die van heinde en verre geko­men  om te wan­de­len. Niet voor zich zelf, maar voor de Vastenaktie. Het doel is om geld in te zamelen voor een school in Sierra Leone.

Guus heet ons welkom. Een kaars brandt. Een moment van be­zin­ning. Voor­ge­le­zen wordt psalm 126, een pelgrimspsalm: “Als God ons thuis brengt uit onze balling­schap, dat zal een droom zijn”.

Wij wor­den uit­ge­no­digd om met elkaar te praten over ons thuis-gevoel. Wanneer voel je je thuis en waar?  Wij gaan van start. Het is mooi weer. De zon schijnt. De vogels fluiten. In een weiland een paar moe­der­schapen met hun pas geboren lammeren.

Wij praten over ons verdriet en ons verlangen. Werk dat ons gevangen houdt. Hiermee stoppen of in het keurslijf door­gaan? Wat zijn je alternatieven en wat heb je te verliezen? Door wie en wat wordt je geboeid?

Wij komen in Bergen, wij wor­den ont­van­gen met koffie en thee in de Ruïnekerk. Onze gastheer geeft tekst en uitleg over de historie van de kerk. Gebouwd op een hoge terp, door een storm gedeelte­lijk verwoest in, let wel, de Tach­tig­ja­rige oorlog. Daarna nooit meer helemaal opge­bouwd.

Guus leest voor ons het verhaal van de Emmaüs­gan­gers. Twee mannen lopen van Jeru­za­lem naar huis, naar hun dorpje ergens in de heuvels. Zij zijn verdrie­tig, zij hebben hun vriend verloren. Zij zijn diep onder de indruk van het geweld­da­dig optre­den van de Romeinse bezetters. Onderweg ontmoetten zij een vreem­de­ling en zij nodigen hem uit bij hen te over­nach­ten: “Blijf bij ons, want het wordt al avond en de dag loopt ten einde”. Bij hen thuis geko­men eten en praten zij met elkaar. De twee mannen herkennen aan de han­den van de vreem­de­ling, toen hij het brood brak, de Heer.

Dat is ook wat wij vandaag gedaan hebben. Wij hebben met elkaar ge­spro­ken en aan elkaar ver­teld wat ons bezig houdt. Wij hebben zo iets van ons leven met elkaar gedeeld. Wij hebben ook aan elkaar ver­teld uit welke bronnen wij drinken, wat ons inspireert en wat ons doet stromen.

Zo ont­staat langzamer­hand het gevoel van thuis komen. Thuis komen bij je zelf, bij de ander en bij ons prach­tige land.

De bloembollenvel­den staan volop in bloei. Rode, gele en paarse vel­den met tulpen, afgewisseld met gele narcissen en blauwe druifjes.

Wij lopen door en gaan via het klooster van Egmond-Binnen naar Heiloo. Hier staat een oude Maria- kapel. Wij wor­den wel­ko­men geheten door de hulp­bis­schop van Haar­lem, Mgr. Hendriks. 

Bij het Maria­beeld in de kerk leggen wij onze steentjes neer. De steentjes zijn het symbool voor al datgene wat ons bezig houdt, onze verdriet en onze zorgen. Mgr. Hendriks spreekt over pelgrims overal en nergens thuis, pelgrims onderweg, die open staan voor de mensen dichtbij en ver weg.

Ik voel mij verweesd. Ik heb prach­tige gesprekken gevoerd met hele mooie mensen. Ik weet dat het voorbij is en dat ik hen moet loslaten. Heel even heb ik mij deze drie dagen thuis gevoeld. Maar ik weet nu ook weer dat ik op weg moet naar wat heet mijn eigen leven. Het zij zo.

In de bus terug naar Schoorl klinkt zachtjes een Wees gegroet Maria.

Jaap