Bisdom Haarlem-Amsterdam








Homilie door Mgr. Wiertz - dinsdag 3 december

Basiliek van Sint Jan van Lateranen

gepubliceerd: vrijdag, 6 december 2013

Toen dit voor­jaar onze nieuwe paus gekozen werd, was er de eerste dag even ver­war­ring over de vraag naar welke Fran­cis­cus hij zich­zelf noemde. Was het Fran­cis­cus van Assisi of was het toch Fran­cis­cus Xaverius, wiens ge­dach­te­nis wij vandaag vieren?

Franciscus XaveriusHet bleek al snel om Fran­cis­cus van Assisi te gaan, maar Xaverius had ook gekund. Kar­di­naal Bergoglio was immers jezuïet en Fran­cis­cus Xaverius was de eerste en zeker een van de grootste mis­sio­na­rissen van de Sociëteit van Jezus.

In de 16e eeuw trok hij erop uit om het evan­ge­lie te ver­kon­di­gen. Dat bracht hem in India, op de Molukken, in Japan en hij had graag nog naar China gewild.

Wat bij deze jonge mis­sio­na­ris opvalt, is zijn ijver en zijn gedreven­heid om het evan­ge­lie te willen ver­kon­di­gen. Toen hij ongeveer een jaar in India was, schreef Fran­cis­cus: "Menigten van mensen komen hier niet in contact met Christus om de een­vou­dige reden dat er niemand klaar staat [...] om hen erover te ver­tellen.”

Er waren te weinig arbei­ders voor de oogst. Maar dat weerhield Fran­cis­cus Xaverius er niet van om zijn heilige missie voort te zetten en het evan­ge­lie te ver­kon­di­gen.

Je kunt je afvragen wat hij als eenling in dat immense land India wilde beginnen? Daarna ging hij naar Japan, wat zeker toen nog een onneem­ba­re ves­ting was. Maar hij wist tot de keizer door te dringen en kreeg zelfs toestem­ming om zijn geloof te ver­kon­di­gen.

Fran­cis­cus Xaverius zal zich zeker bewust zijn geweest van het feit dat hij niet de hele wereld kon bekeren.

En hij moet zich ook ge­rea­li­seerd hebben dat niet ie­der­een die door hem gedoopt werd even fana­tiek met zijn nieuwe geloof aan de slag ging. Maar dat weerhield hem er niet van om te blijven getuigen van Christus. Daar­mee is hij een mooi voor­beeld voor ons. Zijn uit­spraak “Menigten van mensen komen hier niet in contact met Christus,” had ook op ons land anno 2013 kunnen slaan. 

Wie de cijfers van kerk­be­zoek en deelname aan de sacra­menten erbij neemt, zou er mis­moe­dig van kunnen wor­den. Maar mis­moe­dig­heid helpt ons niet ver­der. Gedul­dig door­gaan met het uitdragen van het evan­ge­lie wel.

Ik herinner me nog van ons vorige Ad Limina­be­zoek dat – toen nog – kar­di­naal Ratzin­ger één woord in de mond bestorven lag: “Patienza, patienza!” Geduld, geduld!

Het is niet de water­straal, maar de druppel die de steen uitholt.

Vanuit dat engage­ment – en vanuit onze inner­lijke over­tui­ging dat wie Jezus volgt, de goede weg gekozen heeft – mogen wij met veel geduld onze missie in Neder­land voort­zet­ten.

We mogen in­spi­ra­tie daartoe vin­den in het evan­ge­lie van vandaag. Daarin houdt Jezus Zijn leer­lin­gen voor, te gaan tot het uit­ein­de van de aarde en alle volkeren tot zijn leer­lin­gen te maken.

Onze hui­dige paus Fran­cis­cus heeft dat goed begrepen. Net als zijn naam­ge­noot Fran­cis­cus Xaverius weet hij ook dat hij niet de hele wereld kan bekeren.

Maar dat weerhoudt hem er niet van om met en­thou­sias­me en over­tui­ging elke dag opnieuw aan­dacht te vragen voor Christus en Zijn evan­ge­lie voor heel de wereld.

Als wij straks terug zijn in Neder­land, hoeven wij niet anders te doen dan dit. Elke dag opnieuw erop uit trekken om met veel geduld en empathie Christus present te stellen in de samen­le­ving. In de li­tur­gie, in onze ver­kon­di­ging, maar zeker ook in de diaconie.

Dit laatste aspect – diaconie – is minstens zo be­lang­rijk als de eerste twee. Niet alleen omdat diaconie en caritas aan­kno­pings­pun­ten bie­den om het evan­ge­lie ter sprake te brengen. Maar vooral omdat Christus ons de opdracht gegeven heeft om voor onze naaste te zorgen.

Mgr. WiertzIn onze westerse maat­schap­pij lijkt naasten­liefde soms wel een scheld­woord gewor­den. Als er een ramp gebeurt, zoals op de Filippijnen, zijn we nog wel bereid om de beurs te trekken.

Maar tege­lijker­tijd gooien we de grenzen dicht voor vluch­te­lingen, is er steeds min­der geld voor zorg en ligt er in Rotter­dam een vrouw tien jaar dood in haar huis, zon­der dat ze door iemand gemist wordt. Dat is onze moderne samen­le­ving. Me dunkt dat er voldoende werk aan de winkel is om een ander geluid te laten horen.

Een gedul­dig en liefde­vol geluid dat het ook anders kan. Dat ons bestaan niet in een­zaam­heid hoeft te ein­digen, maar dat er een God is die aan­dacht voor ons heeft en naar ons omziet.

Voor ons lijkt dat mis­schien gesne­den koek. Maar ik hoef u niet te ver­tellen dat er in ons land inmiddels hele gene­ra­ties opgegroeid zijn, die nog nooit van Christus en Zijn liefde­volle bood­schap gehoord hebben.

Het is onze taak om alles te doen wat in ons vermogen ligt om daar ver­an­de­ring in aan te brengen.

Om te getuigen van Christus’ bood­schap. Zoals Fran­cis­cus Xaverius deed. Zo ongeveer in z’n eentje in die immense lan­den in Azië. Het leek onbe­gon­nen werk. Maar hij begon eraan! Overtuigd als hij was dat Gods Geest hem lei­den zou.

Dat mag ons bemoe­digen, want we mogen erop ver­trouwen dat de Heilige Geest ook ons de weg wijst. Laten we ons daarom niet blindstaren op problemen en moei­lijk­he­den. Maar laten we vanuit een grote pas­to­rale bewogen­heid vooral kijken naar kansen en moge­lijk­he­den voor de Kerk in ons land.

In deze ver­wach­tings­volle advents­tijd mogen wij ook fris en onbe­vangen getuigen van ons geloof in Christus. Met dezelfde ijver en gedreven­heid als Fran­cis­cus Xaverius en bemoe­digd door de hoop van het in­spi­re­rende voor­beeld van onze hui­dige paus.

Amen

+ Mgr. Wiertz
Bisdom Roermond





Bisdom Haarlem - Amsterdam • Postbus 1053 • 2001 BB  Haarlem • (023) 511 26 00 • info@bisdomhaarlem-amsterdam.nlDisclaimerDeze website is gerealiseerd door iMoose