Het kleine meisje hoop

Het kleine meisje hoop

Het geloof waar ik het meest van hou,
zegt God, is de hoop.
Geloof, dat ver­won­dert me niet.
Ik ben overal zo zicht­baar aanwe­zig,
in de zon en de maan en de sterren aan de hemel
en in 't gewemel
van de vissen in de rivieren,
en in alle dieren,
en in het hart van de mens, zegt God,
dat het diepste is
en het meest in het kind
dat het liefste is
dat ik ooit heb geschapen.
In alles wat boven en onder is
ben ik zo luisterrijk aanwe­zig,
dat geloven, zegt God, in mijn ogen
geen won­der is.

Ook liefde ver­won­dert me niet, zegt God.
Er is onder de mensen zoveel verdriet,
soms niet te stelpen,
dat je toch van­zelf ziet
hoe ze elkaar moéten helpen.
Ze zou­den wel harten van steen
moeten hebben als ze voor een
die tekort heeft het brood
niet uit hun mond zou­den sparen.
Nee, liefde, zegt God, dat ver­won­dert me niet.

Maar wat me ver­won­dert, zegt God, is de hoop.
Daar ben ik van ondersteboven.
Ze zien toch wat er in de wereld allemaal omgaat
en ze geloven dat het morgen allemaal omslaat.
Wat een won­der is er niet voor nodig
dat zij dat kleine hoopje hoop nooit als overbo­dig ervaren
maar met voorzich­tige gebaren
in hun hand en in hun hart bewaren,
een vlammetje dat keer op keer weer
wankelt en dreigt neer te slaan
maar altijd weer weet op te staan,
en nooit wil doven.

Soms kan ik mijn eigen ogen niet geloven.
Geloof en liefde zijn als vrouwen.
Hoop is een heel klein meisje van niks.
Zij stapt op tussen de twee vrouwen
en ieder­een denkt: die vrouwen hou­den
haar bij de hand,
die wijzen de weg.
Maar daar­van heb ik meer verstand,
zegt God, ik zeg:
het is dat kleine meisje hoop
dat al wat tussen mensen leeft
hun heen en weer geloop
licht en rich­ting geeft.

Want het is dat kleine meisje hoop
- ,je ziet het zwak zijn, bang zijn, beven,
je denkt soms dat het zo onooglijk is -
het is dat kleine meisje hoop
dat de mensen zien laat, zien soms even,
wat in het leven moge­lijk is.
Het geloof, zegt God, waar ik het meest van hou,
de liefde waar ik het meest van hou, is de hoop.

Geloof, dat ver­won­dert me niet.
Liefde, dat is geen won­der.
Maar de hoop, dat is haast niet te geloven.
Ikzelf, zegt God, ik ben er van ondersteboven.

Charles Péguy
(vertaling: Frans van Bladel)