Paus Fran­cis­cus

Algemene Au­diën­tie

Publieks­zaal
Woens­dag 5 februari 2025

De onder­staande tekst bevat delen die niet hardop zijn voor­ge­le­zen, maar wel als zodanig moeten wor­den beschouwd.

Catechese­cy­clus - Jubileum 2025
Jezus Christus, onze hoop
I. De kin­der­tijd van Jezus
4. « Zalig zijt gij die geloofd hebt » (Lc 1:45)
De Visi­ta­tie en het Mag­ni­fi­cat

Beste broe­ders en zusters, goede­mor­gen!

Vandaag zullen we de schoon­heid van Jezus Christus, onze hoop in het mysterie van de Visi­ta­tie, over­denken. De Maagd Maria bezoekt de heilige Elisabeth; maar het is vooral Jezus, in de schoot van zijn moe­der, die zijn volk bezoekt (vgl. Lc 1:68), zoals Zacharias zegt in zijn lofzang.

Na de verba­zing en ver­won­dering over wat haar door de engel is aan­ge­kon­digd, staat Maria op en gaat op reis, zoals al degenen die in de Bijbel ge­roe­pen wor­den, want "de enige daad waar­mee de mens kan rea­geren op God die aan hem geopen­baard wordt, is die van onbeperkte bereidwillig­heid" (H.U. von Balthasar, Vocation, Rome 2002, 29). Deze jonge dochter van Israël kiest er niet voor om zich­zelf te be­scher­men tegen de wereld; ze is niet bang voor gevaren en de oor­de­len van anderen, maar gaat naar andere mensen toe.

Wanneer we ons geliefd voelen, ervaren we een kracht die liefde in bewe­ging zet; zoals de apostel Paulus zegt, “de liefde van Christus drijft ons” (2 Kor. 5:14), het drijft ons, het beweegt ons. Maria voelt de duw van deze liefde en gaat een vrouw helpen die haar familielid is, maar ook een oudere vrouw die, na lang wachten, een onverhoopte zwan­ger­schap verwel­komt, die moei­lijk te ver­werken is op haar leef­tijd. Maar de Maagd gaat ook naar Elizabeth om haar geloof in de God van het onmoge­lijke en haar hoop op de vervulling van Zijn beloften te delen.

De ont­moe­ting tussen de twee vrouwen heeft een verrassende impact: de stem van Maria, “vol van genade”, die Elizabeth begroet, wekt de profetie op in het kind dat de oudere vrouw in haar schoot draagt, en inspireert in haar een dubbele zegen: “Meest gezegend zijt gij onder de vrouwen, en gezegend is de vrucht van uw schoot!” (Lc. 1:42). En ook een zalig­spre­king: “Zalig zijt gij die geloofd hebt dat wat u door de Heer ge­spro­ken is, vervuld zou wor­den” (v. 45).

Gecon­fron­teerd met de erken­ning van de mes­si­aanse iden­ti­teit van haar Zoon en haar missie als moe­der, spreekt Maria niet over zich­zelf maar over God en verheft ze een lofzang vol geloof, hoop en vreugde, een lied dat elke dag weer­klinkt in de Kerk tij­dens het gebed van de vespers: het Mag­ni­fi­cat (Lc 1,46-55).

Deze lofzang op God de red­der, die opwelde uit het hart van zijn nederige dienares, is een plech­tige her­den­king die het gebed van Israël samenvat en vervult. Het is verweven met bijbelse resonanties, een teken dat Maria niet “uit het koor” wil zingen, maar zich wil afstemmen op de voor­va­deren, haar mededogen voor de nederigen ver­heer­lij­kend, de kleinen die Jezus in zijn predi­king “zalig” zal verklaren (vgl. Mt 5,1-12).

De prominente aanwe­zig­heid van het paasmo­tief maakt het Mag­ni­fi­cat ook tot een hymne van verlos­sing, die als ach­ter­grond de her­in­ne­ring aan de be­vrij­ding van Israël uit Egypte heeft. De werk­woor­den staan ​​allemaal in het verle­den, doordrenkt met een her­in­ne­ring aan de liefde die het heden verlicht met geloof en de toe­komst verlicht met hoop: Maria zingt over de genade van het verle­den, maar zij is de vrouw van het heden die de toe­komst in haar schoot draagt.

Het eerste deel van dit lied prijst Gods han­de­len in Maria, een microkosmos van het volk van God dat zich volle­dig aan het verbond houdt (vv. 46-50); het tweede gaat over het werk van de Vader in de macrokosmos van de ge­schie­de­nis van Zijn zoon (vv. 51-55), via drie sleu­tel­woor­den: her­in­ne­ring, genade, belofte.

De Heer, die zich boog voor de nederige Maria om "grote dingen" in haar te vervullen en haar de moe­der van de Heer te maken, begon Zijn volk te red­den vanaf de exodus, her­in­ne­rend aan de uni­ver­se­le zegen die aan Abraham was beloofd (vgl. Gen. 12:1-3). De Heer God, die trouw is voor altijd, heeft een onon­der­bro­ken stroom van barm­har­tige liefde “van eeuw tot eeuw” (v. 50) over het volk loyaal aan het verbond uitgestort, en nu mani­fes­teert hij de vol­heid van de verlos­sing in Zijn Zoon, gezon­den om het volk te red­den van hun zon­den. Van Abraham tot Jezus Christus en de ge­meen­schap van gelo­vi­gen, verschijnt het Pascha zo als de hermeneu­tische cate­go­rie om elke daarop­volgende be­vrij­ding te begrijpen, tot aan die welke door de Messias in de vol­heid van de tijd werd ge­rea­li­seerd.

Beste broe­ders en zusters, laten we de Heer vandaag om de genade vragen om te kunnen wachten op de vervulling van elk van Zijn beloften; en om ons te helpen Maria’s aanwe­zig­heid in ons leven te verwel­ko­men. Door haar voor­beeld te volgen, mogen we allemaal ont­dek­ken dat elke ziel die gelooft en hoopt “het Woord van God ont­vangt en verwekt” (Sint Ambrosius, Uitleg van het Evan­ge­lie volgens Lucas 2, 26).