Paus Leo XIV

Algemene Au­diën­tie

Woens­dag 30 juli 2025

Catechese­cy­clus
Jubileum 2025. Jezus Christus, onze hoop
II. Het leven van Jezus
De gene­zingen
12 De gene­zing van een dove man met een spraak­ge­brek
“Buiten zich­zelf van verba­zing riepen zij uit: ‘Hij heeft alles wel gedaan, Hij laat doven horen en stommen spreken.’” - Mc 7:37

Beste broe­ders en zusters

Met deze catechese sluiten we onze reis door het open­ba­re leven van Jezus af, ge­ken­merkt door ont­moe­tingen, parabels en gene­zingen.

Deze tijd waarin we leven heeft ook gene­zing nodig. Onze wereld wordt getekend door een klimaat van geweld en haat dat de men­se­lijke waar­dig­heid aantast. We leven in een samen­le­ving die ziek wordt door een soort "boulimia" van verbin­dingen op sociale media: we zijn hyperverbon­den, gebombar­deerd met beel­den, soms vals of ver­vormd. We wor­den overwel­digd door tal­loze berichten die in ons een storm van te­gen­strij­dige emoties opwekken.

In dit scenario kan er in ons de wens ontstaan om alles uit te schakelen. We kunnen ertoe komen om liever niets meer te voelen. Zelfs onze woor­den lopen het risico ver­keerd begrepen te wor­den, en we kunnen in de verlei­ding komen om ons op te sluiten in stilte, in een gebrek aan com­mu­ni­ca­tie waar we, ondanks onze nabij­heid, elkaar niet meer de een­vou­digste en diepste dingen kunnen zeggen.

In dit ver­band wil ik vandaag nadenken over een passage uit het Evan­ge­lie van Marcus die ons een man presen­teert die niet kan spreken of horen (vgl. Mc 7,31-37). Net zoals het ons soms kan over­ko­men, koos deze man er mis­schien voor om niet meer te spreken omdat hij zich niet begrepen voelde; hij koos ervoor om elke stem af te sluiten omdat hij teleur­ge­steld en gewond was door wat hij had gehoord. Het is in feite niet hij die naar Jezus gaat om genezen te wor­den, maar anderen brengen hem. Men zou kunnen denken dat de mensen die hem naar de Meester brengen zich zorgen maken om zijn isole­ment. De chris­te­lijke ge­meen­schap heeft echter ook in deze mensen een beeld gezien van de Kerk, die iedere persoon begeleidt naar Jezus opdat zij Zijn woord mogen horen. Het voorval speelt zich af in hei­dens gebied, dus we bevin­den ons in een context waar andere stemmen de nei­ging hebben om Gods stem te over­stem­men.

Het gedrag van Jezus kan aan­vanke­lijk vreemd lijken, omdat Hij deze persoon apart neemt (v. 33a). Op deze manier lijkt Hij zijn isole­ment te be­na­druk­ken, maar bij nader inzien helpt het ons te begrijpen wat er achter de stilte en afslui­ting van deze man schuilt, alsof Jezus zijn behoefte aan intimi­teit en nabij­heid had waar­ge­no­men.

Voordat Hij iets anders doet, biedt Jezus hem stille nabij­heid, door gebaren die spreken van een diepe ont­moe­ting: Hij raakt de oren en tong van deze man aan (vgl. v. 33b). Jezus gebruikt niet veel woor­den; Hij zegt alleen wat nodig is op dat moment: “Wees geopend!” (v. 34). Marcus gebruikt het woord in het Aramees - Eph’phatha - alsof hij ons het geluid en de adem ervan bijna “per­soon­lijk” wil laten horen. Dit een­vou­dige en prach­tige woord bevat de uit­no­di­ging die Jezus richt tot deze man die gestopt was met luis­te­ren en spreken. Het is alsof Jezus tegen hem zegt: “Open je voor deze wereld die je bang maakt! Open je voor de relaties die je hebben teleur­ge­steld! Open je voor het leven dat je hebt opge­ge­ven om het onder ogen te zien!”. Zich opsluiten in zich­zelf is immers nooit een oplos­sing.

Na de ont­moe­ting met Jezus begint die persoon niet alleen weer te spreken, maar hij doet dat “rechtuit” (v. 35). Dit bijvoeglijk naam­woord, ingevoegd door de evangelist, lijkt iets diepers te sug­gereren over de redenen voor zijn stilte. Mis­schien was deze man gestopt met spreken omdat hij voelde dat hij dingen op de ver­keerde manier zei, mis­schien voelde hij zich inadequaat. Wij allen ervaren wat het betekent om ver­keerd begrepen te wor­den, om te voelen dat we niet echt gehoord wor­den. Wij allen moeten de Heer vragen om onze manier van com­mu­ni­ce­ren te genezen, niet alleen opdat we ef­fec­tiever mogen zijn, maar ook opdat we anderen niet kwetsen met onze woor­den.

Weer correct beginnen te spreken is het begin van een reis, het is nog niet de bestem­ming. Jezus verbiedt die man immers om te praten over wat er met hem is gebeurd (vgl. v. 36). Om Jezus echt te kennen, moet men een reis voltooien; men moet bij Hem blijven en ook door Zijn Lijden gaan. Wanneer we Hem verne­derd en lij­dend hebben gezien, wanneer we de red­dende kracht van Zijn Kruis hebben ervaren, dan kunnen we zeggen dat we Hem echt hebben leren kennen. Er zijn geen shortcuts om discipel van Jezus te wor­den.

Beste broe­ders en zusters, laten we de Heer vragen dat we mogen leren com­mu­ni­ce­ren met eer­lijk­heid en voorzich­tig­heid. Laten we bid­den voor allen die gewond zijn door de woor­den van anderen. Laten we bid­den voor de Kerk, opdat zij nooit faalt in haar missie om mensen naar Jezus te lei­den, zodat zij Zijn Woord mogen horen, erdoor genezen wor­den en op hun beurt dra­gers wor­den van Zijn bood­schap van red­ding.