Paus Fran­cis­cus

Algemene Au­diën­tie

Woens­dag 26 februari 2025

Omdat paus Fran­cis­cus in het zie­ken­huis ligt met een longontste­king is deze door de paus voor­be­reide tekst niet uit­ge­spro­ken maar moet wel als zodanig wor­den beschouwd.

Cyclus van Catechese
Jubileum 2025. Jezus Christus, onze Hoop
I. De Kinder­tijd van Jezus
7. “Mijn ogen hebben uw heil gezien” (Lc 2:30)
De pre­sen­ta­tie van Jezus in de Tempel.

Beste broe­ders en zusters, goede­mor­gen,

IVandaag zullen we de schoon­heid over­we­gen van “Jezus Christus, onze hoop” (1 Tim 1:1), in het mysterie van Zijn pre­sen­ta­tie in de Tempel.

In de verhalen over Jezus’ kin­der­tijd laat de evangelist Lucas ons de ge­hoor­zaam­heid van Maria en Jozef aan de Wet van de Heer en al haar voor­schriften zien. In wer­ke­lijk­heid was er in Israël geen ver­plich­ting om het kind in de Tempel te presen­te­ren, maar zij die leef­den in het luis­te­ren naar het Woord van de Wet en zich ernaar wil­den voegen, be­schouw­den het als een waarde­volle praktijk. Dat deed ook Hanna, de moe­der van de profeet Samuel, die onvrucht­baar was; God verhoorde haar gebed en zij, nadat ze haar zoon had gekregen, bracht hem naar de tempel en bood hem voor altijd aan de Heer aan (vgl. 1 Sam 1:24-28).

Lucas ver­telt dus over Jezus’ eerste daad van aanbid­ding, gevierd in de heilige stad Jeru­za­lem, die het eind­punt zal zijn van Zijn hele rondtrekkende bedie­ning vanaf het moment dat Hij het vaste besluit neemt om daarheen op te trekken (vgl. Lc 9:51), op weg naar de vervulling van Zijn zen­ding.

Maria en Jozef voegen Jezus niet zomaar in een ge­schie­de­nis van de familie, het volk, of het verbond met de Heer God. Ze zorgen voor Zijn groei en introduceren Hem in de sfeer van geloof en aanbid­ding. En ook zij groeien gelei­de­lijk in hun begrip van een roe­ping die hen ver overstijgt.

In de Tempel, die een “huis van gebed” is (Lc 19:46), waait de Heilige Geest en spreekt tot het hart van een oude man: Simeon, een lid van het heilige volk van God, geschoold in ver­wach­ting en hoop, die het verlangen koestert naar de vervulling van Gods beloften aan Israël via de profeten. Simeon bespeurt in de Tempel de aanwe­zig­heid van de Gezalfde des Heren, hij ziet het licht dat schijnt te mid­den van de volken die “in duisternis” zijn gedom­peld (vgl. Jes 9:1) en hij gaat dat kind tegemoet dat, zoals Jesaja profe­teert, “voor ons is geboren”, Hij is de zoon die “ons is gegeven”, de “Vrede­vorst” (Jes 9:5). Simeon omhelst dat kind dat, klein en hulpeloos, in zijn armen rust; maar in feite is hij het die troost en de vol­heid van zijn bestaan vindt door Hem aan zich te drukken. Hij drukt dit uit in een lofzang vol oprechte dank­baar­heid, die in de Kerk de молитва aan het einde van de dag is gewor­den:

“Nu, Meester, kunt u uw die­naar in vrede laten gaan,
volgens uw woord,
want mijn ogen hebben uw heil gezien,
dat u hebt bereid voor het aanschijn van alle volken,
een licht tot open­ba­ring voor de hei­denen,
en glorie voor uw volk Israël” (Lc 2:29-32).

Simeon zingt de vreugde van hen die Hem hebben gezien, die Hem hebben herkend en in staat zijn om aan anderen de ont­moe­ting met de Redder van Israël en de volken door te geven. Hij is een getuige van geloof dat als een gave ont­van­gen is en aan anderen wordt doorge­ge­ven; hij is een getuige van de hoop die niet teleurstelt; hij is een getuige van Gods liefde, die het hart van de mens vult met vreugde en vrede. Vervuld van deze spi­ri­tu­ele troost ziet de oude Simeon de dood niet als een einde, maar als een vervulling, een vol­heid; hij wacht erop als een “zuster” die niet vernie­tigt maar leidt naar het ware leven dat hij al heeft voorgeproefd en waarin hij gelooft.

Op die dag is Simeon niet de enige die het heil ziet dat vlees is gewor­den in het kind Jezus. Hetzelfde over­komt ook Anna, een vrouw van meer dan tach­tig jaar oud, weduwe, volle­dig toegewijd aan de dienst van de Tempel en gewijd aan gebed. Bij het zien van het kind viert zij de God van Israël, die Zijn volk in dat­zelfde kind heeft verlost, en ver­telt zij anderen over Hem, waarbij ze het profe­tische woord genereus verspreidt. De lofzang van verlos­sing van deze twee ouderen verkon­digt zo het Jubileum voor alle volken en voor de wereld. De hoop wordt opnieuw aangewakkerd in de harten in de Tempel van Jeru­za­lem, omdat Christus, onze hoop, daar is binnen­ge­gaan.

Beste broe­ders en zusters, laten ook wij Simeon en Anna navolgen, deze “pelgrims van hoop” met hel­dere ogen die ver­der kunnen kijken dan de schijn, die in staat zijn om Gods aanwe­zig­heid in klein­heid te bespeuren, die weten hoe ze Gods bezoek met vreugde kunnen verwel­ko­men en de hoop in het hart van broe­ders en zusters kunnen aan­wak­ke­ren.