Paus Fran­cis­cus

Algemene Au­diën­tie

Woens­dag 19 februari 2025

Omdat paus Fran­cis­cus in het zie­ken­huis ligt met een longontste­king is deze door de paus voor­be­reide tekst niet uit­ge­spro­ken maar moet wel als zodanig wor­den beschouwd.

Catechese­cy­clus
Jubileum 2025. Jezus Christus, onze hoop.
I. De kin­der­tijd van Jezus.
6. “Zij zagen het kind ... Zij wierpen zich ter aarde en brachten hem hulde” (Mt 2:11).
Het bezoek van de Wijzen aan de pas­ge­bo­ren Koning

Beste broe­ders en zusters,

In de evangeliën over de kin­der­tijd van Jezus is er een episode die exclusief is voor het verhaal van Matteüs: het bezoek van de Wijzen. Aange­trok­ken door de ver­schij­ning van een ster, die in veel culturen de voorbode is van de geboorte van een uitzon­der­lijk persoon, ver­trok­ken enkele wijzen op reis vanuit het oosten, zon­der precies te weten waar ze naartoe zou­den gaan. Zij zijn de Wijzen, mensen die niet tot het volk van het verbond behoren. De vorige keer spraken we over de her­ders van Beth­le­hem, ge­mar­gi­na­li­seerd door de He­breeuwse samen­le­ving omdat ze als “onrein” wer­den beschouwd; vandaag komen we een andere cate­go­rie tegen, de bui­ten­lan­ders, die on­mid­del­lijk arriveren om hulde te brengen aan de Zoon van God die de ge­schie­de­nis inging met een vol­ko­men vooraf­ge­gaan koning­schap. Daarom ver­tellen de Evangeliën ons dui­de­lijk dat de armen en bui­ten­lan­ders als eersten wor­den uit­ge­no­digd om God, het kind van God, de Redder van de wereld, te ont­moe­ten.

De Wijzen wer­den beschouwd als ver­te­gen­woor­digers van zowel de oerrassen, voort­ge­bracht door de drie zonen van Noach, als van de drie continenten die in de oud­heid bekend waren, Azië, Afrika en Europa, evenals de drie fasen van het men­se­lijk leven: jeugd, volwassen­heid en ouderdom. Afgezien van alle moge­lijke in­ter­pre­ta­ties, zijn het mannen die niet stil blijven staan, maar, net als de grote uit­ver­ko­renen uit de Bijbelse ge­schie­de­nis, de behoefte voelen om te bewegen, om vooruit te gaan. Het zijn mannen die in staat zijn om ver­der te kijken dan zich­zelf, die weten hoe ze omhoog moeten kijken.

De aantrek­kings­kracht van de ster die aan de hemel verscheen, zet hen op weg naar het land Judea, naar Jeru­za­lem, waar ze koning Herodes ont­moe­ten. Hun naïviteit en ver­trouwen in het vragen om in­for­ma­tie over de pas­ge­bo­ren koning der Joden botst met de sluw­heid van Herodes, die, gekweld door de angst om zijn troon te verliezen, on­mid­del­lijk probeert een beter zicht te krijgen, contact opneemt met de schrift­ge­leer­den en hen vraagt ​​om onder­zoek te doen.

De macht van de aardse heerser toont zo al zijn zwak­heid. De experts kennen de Schrift en ver­wij­zen naar de koning naar de plaats waar, volgens de profetie van Micha, de lei­der en her­der van het volk van Israël geboren zou wor­den (Mi 5:1): het kleine Beth­le­hem, en niet het grote Jeru­za­lem! Inder­daad, zoals Paulus de Korintiërs eraan herinnert, "God heeft de zwakken van de wereld uitgekozen om de sterken te beschamen" (1 Kor 1:27).

De schrift­ge­leer­den, die de geboorte­plaats van de Messias precies kunnen iden­ti­fi­ceren, wijzen echter de weg aan anderen, maar zij bewegen zelf niet! Het is inder­daad niet voldoende om de profe­tische teksten te kennen om af te stemmen op de god­de­lijke frequenties; men moet hen binnenlaten en het Woord van God het verlangen om te zoeken, het ontsteken van het verlangen om God te zien, nieuw leven inblazen.

Op dit punt vraagt ​​Herodes, die in het geheim handelt, zoals de be­drieg­lijke en geweld­da­dige, de Wijzen het precieze moment van de ver­schij­ning van de ster en spoort hen aan om hun reis voort te zetten en dan terug te keren om hem nieuws te brengen, zodat ook hij de pas­ge­bo­rene kan gaan aanbid­den. Voor degenen die gehecht zijn aan macht, is Jezus niet de hoop om verwelkomd te wor­den, maar een bedrei­ging die geëlimi­neerd moet wor­den!

Wanneer de Wijzen weer op pad gaan, verschijnt de ster opnieuw en leidt hen naar Jezus, het teken dat de schep­ping en het profe­tische woord het alfabet ver­te­gen­woor­digen waar­mee God spreekt en Zich­zelf laat vin­den. Het zien van de ster inspireert een onuitroei­ba­re vreugde in die mannen, omdat de Heilige Geest, die het hart van ieder­een die oprecht God zoekt, ook met vreugde vervult. Nadat ze het huis zijn binnen­ge­gaan, werpen de Wijzen zich neer, aanbid­den Jezus en bie­den Hem kost­ba­re geschenken aan, waar­dig aan een koning, waar­dig aan God. Waarom? Wat zien ze? Een oude auteur schrijft: ze zien “een nederig klein lichaam dat het Woord heeft aan­ge­no­men; maar de glorie van de god­de­lijk­heid is voor hen niet verborgen. Ze zien een kind; maar ze aanbid­den God” (CROMAZIO DI AQUILEIA, Com­men­taar op het Evan­ge­lie van Matteüs, 5:1). De Wijzen wor­den zo de eerste gelo­vi­gen onder de hei­denen, het beeld van de Kerk die uit alle talen en naties bijeen is gebracht.

Beste broe­ders en zusters, laten ook wij in de voetsporen tre­den van de Wijzen, deze “pelgrims van hoop” die met grote moed hun stappen, harten en goe­de­ren richtten op Hem die niet alleen de hoop is van Israël, maar van alle volken. Laten we leren God te aanbid­den in Zijn klein­heid, in Zijn koning­schap dat ons niet verp­let­tert, maar juist bevrijdt en ons in staat stelt om met waar­dig­heid te dienen. En laten we Hem de mooiste geschenken aanbie­den, om ons geloof en onze liefde tot uitdruk­king te brengen.