Reactie Kardinaal Simonis

Op de eindrapportage van de Commissie Deetman

16 de­cem­ber 2011 - Naar aan­lei­ding van de pre­sen­ta­tie van het onder­zoeks­rap­port van de Com­mis­sie Deetman laat kar­di­naal Simonis het volgende weten: 

“Het rapport van de Com­mis­sie Deetman laat een onthutsend beeld zien van de aard en omvang van het seksueel mis­bruik in de katho­lie­ke Kerk. Ik sluit mij geheel aan bij de gevoelens van spijt en diepe schaamte, zoals die vandaag wer­den geuit door de Neder­landse Bis­schop­pen­con­fe­ren­tie en de Kon­fe­ren­tie Neder­landse Reli­gi­euzen. En met hen bied ik de slacht­of­fers mijn oprechte excuses aan. Dit had nooit mogen gebeuren. Het is toch gebeurd. Dat uit het onder­zoek blijkt dat ver­vol­gens zel­den het belang van de slacht­of­fers voorop stond, is bui­ten­ge­woon droevig.

In bestuur­lijk opzicht blijkt ook onder mijn verant­woor­de­lijk­heid in een aantal gevallen niet adequaat gehandeld te zijn. Ik betreur dat zeer en trek mij dat na­tuur­lijk per­soon­lijk aan. Nu na uit­voerig onder­zoek vast­ge­steld is dat wij niet in alle gevallen voor de beste oplos­singen gekozen hebben, maakt mij dat be­schei­den.

De Com­mis­sie Deetman schenkt uit­voerig aan­dacht aan mijn onge­luk­kige uit­spraak van 23 maart 2010. Ik heb daarvoor al enkele dagen na de bewuste uitzen­ding mijn verontschul­digingen aan­ge­bo­den. Die verontschul­digingen houd ik uiter­aard staande. De lading van die Duitse zin had ik echt ver­keerd inge­schat. Het ging om de vraag of de bis­schop­pen weet had­den van het rela­tief grote aantal mis­bruik­ge­vallen in internaten. Ik heb toen geant­woord dat wij dat niet wisten. De Com­mis­sie Deetman heeft aange­toond dat er in de Bis­schop­pen­con­fe­ren­tie tot hal­ver­wege de jaren vijf­tig van de vorige eeuw wel over seksueel mis­bruik is ge­spro­ken, waarna het on­der­werp nagenoeg van de agenda is verdwenen. Als het om niet-weten gaat, dan geldt dat de gene­ra­tie van bis­schop­pen waartoe ik behoor. In de uitzen­ding ver­telde ik ver­der dat ik naar mijn spontane her­in­ne­ring in de 38 jaar van actief bis­schops­ambt ongeveer tien gevallen heb mee­ge­maakt. Het onder­zoek laat zien dat het er enkele meer zijn. Ik heb hierover echter nooit iemand willen mislei­den.

Uit het onder­zoek blijkt dat enkele personen die ik heb toe­ge­la­ten tot de wij­ding van het pries­ter­schap of een pas­to­rale opdracht gegeven heb, zich schul­dig heeft gemaakt aan seksueel mis­bruik. In het ver­trouwen dat ik in hen stelde, soms tegen het advies van anderen in, ben ik zwaar teleur­ge­steld. Na­tuur­lijk stel ik mij dan de vraag of ik te goed van ver­trouwen was. Alleen al van­wege het leed dat is aan­ge­richt, zal deze vraag mij nog lang bezig­hou­den.

Graag bied ik aan de Neder­landse bis­schop­pen mijn diensten aan om ver­dere stappen te zetten in de ver­wer­king van deze zwarte bladzijde in de recente ge­schie­de­nis van onze Kerk. Maar omdat ik degenen die nu verant­woor­de­lijk­heid dragen niet in de weg wil zitten, laat ik het ini­tia­tief daartoe bij de bis­schop­pen.

Tenslotte bid ik God dat het onder­zoek de slacht­of­fers mag helpen om erken­ning en gene­zing te vin­den en ons als mensen van de Kerk zal aan­zet­ten tot een inner­lijke zuive­ring.”