Uitslag wedstrijd Geloof in Geluk

Inzen­ding Gerrit Besseling

Uit het jury­rap­port: Een herken­baar verhaal, mooi ge­schre­ven en ontroerend, met een terug­blik naar het ‘rijke Roomsche leven’, waarbij katho­liek-zijn onder­deel was van het dage­lijks bestaan, nu door een spontane reactie van een klein­kind. Toen was geluk gewoon... en nu ook!

Groot Geluk

Door de glim­lach van een kind

Goed om vooraf te weten:
Op de foto hiernaast ziet u het hoofd­veld van de in 1931 opgerichte rooms-katho­lie­ke voetbal­ver­eni­ging De Zouaven uit Lutje­broek. Het veld werd van 1931 tot 1953 gebruikt door de vereni­ging. In het laatstgenoemde jaar verhuisde de club naar een prach­tige accomodatie aan de Raadhuislaan in Groote­broek. Van 1953 tot medio jaren ’60 was dit, door de ge­meen­te vrijge­ge­ven veld, het domein van vele Lutje­broeker voetballertjes. Op de ach­ter­grond de stoere H.Nicolaas­kerk en Huize Sint Nicolaas. Hier wer­den zieken en bejaar­den uit de wijde omtrek ver­zorgd door de zusters Au­gus­ti­nessen.

Juni 1961

Het is, zoals ge­woon­lijk bij rede­lijk weer, druk op het veld achter de prach­tige, monu­mentale kerk. Een 25-tal kin­de­ren heeft de groene grasmat in gebruik geno­men. Een van die kin­de­ren ben ik, de toen 10-jarige Gerrit Besseling.

De magneet die ‘Koning Voetbal’ heet, is andermaal actief op het veld en heeft zijn aantrek­kings­kracht laten zien. De gelui­den die weer­klin­ken vanaf het veld en de nabij gelegen speeltuin, klinken pret­tig in de oren en getuigen van inzet, plezier, en­thou­sias­me, maar bovenal vriend­schap.

Een bij­zon­dere ver­schij­ning loopt bedacht­zaam zijn rondjes rond het veld. Het is de jeug­dige, onder jong en oud zeer populaire kape­laan Evert Karregat. Een ras Volen­dammer en broer van de onverzette­lijke verde­diger van de hoofd­macht van FC Volen­dam, Klaas Karregat.

De pries­ter draagt het getij­den­boek in zijn han­den en leest in stilte zijn dage­lijkse teksten. De kin­de­ren weten dat dit ‘brevieren’ heet en dat de gees­te­lij­ke bewust kiest voor de relatieve rust en de regel­ma­tige vorm van het veld.

Ver­wach­tings­vol kijken de voetballertjes in zijn rich­ting. “Zal hij straks weer een voorzetje geven?”

Jazeker!

Telkens wanneer hij aan­komt bij de noordweste­lijke cornervlag van het terrein, neemt hij zijn boek in één hand, wacht op de bal die vrijwel ogen­blikke­lijk in zijn rich­ting komt, trekt met zijn andere hand zijn toog omhoog en plaatst de bal met een mach­tige, strakke trap onbe­rispe­lijk voor het doel. Spelertjes ver­drin­gen zich om de loodzware leren knikker in te koppen.

“Ik heb de voorzet van kape­laan Karregat ingekopt”. Groter kin­der­lijk geluk is niet voor te stellen...

Toch wordt het ‘voetbalgeluk’ van Gerrit verstoord. En wel door de mach­tige klokken van de H.Nicolaas­kerk.

Medio jaren zes­tig maakte het veld plaats
voor de uitbrei­ding van het kerkhof
en de groei van Huize Sint Nicolaas.

“Verrek, het is 6 uur; tijd voor het rozen­hoedje!”, denkt de mis­die­naar in Gerrit.
Hij maakt zich los van de voetballertjes, rent naar Huize Sint Nicolaas en spoedt zich naar de kapel waar rector Goeyenbier en de eer­waarde zusters gereed zijn voor het rozen­hoedje. Snel trekt hij zijn zwarte toog en witte superplie aan en, net op tijd, zit hij naast de rector die hem goed­keu­rend toeknikt.

Behoed­zaam haalt Gerrit zijn grote rode zakdoek uit zijn broek­zak en probeert zo ongezien moge­lijk de vele zweetdruppels van zijn gezicht te verwij­de­ren...

Zijn grote geluk, voetballen en ver­vol­gens de aar­dige rector en de lieve zusters ter dienste zijn, leek toen zo gewoon...

Juni 2021 - 60 jaar later

De toen 10-jarige Gerrit heeft de 70-jarige leef­tijd bereikt en heeft een lieve vrouw, twee prach­tige kin­de­ren en twee gewel­dige klein­kin­de­ren. Hij heeft 44 jaar met veel plezier in het onder­wijs gewerkt, doet veel vrij­wil­li­gers­werk en geniet volop van Tibbe en Lasse, de zoontjes van zijn dochter.

Pastor Evert Karregat - de kape­laan van toen - en rector Goeyenbier - de rector van toen - zijn bei­den enkele jaren gele­den overle­den en het ‘oude veld’ heeft bijna zes­tig jaar gele­den plaatsgemaakt voor de uitbrei­ding van het kerkhof en de groei van Huize Sint Nicolaas.

De glim­lach van die kleine Lasse staat synoniem voor zijn geluk...

Maar iets ten westen van het terrein is zo’n der­tig jaar gele­den een prach­tig dorps­park mét onder andere een voetbal­veld, een kin­der­boer­de­rij en een speeltuin ge­rea­li­seerd.

En op een dag in juni 2021 is Gerrit in die speeltuin met zijn twee­ja­rige klein­zoon Lasse...

‘Opa, hoor’, zegt laatstgenoemde en tege­lijker­tijd wijst zijn vin­gertje naar de toren van de trouwe H.Nicolaas­kerk, de kerk die altijd ge­ble­ven is. De klok heeft zojuist half zes geslagen.

Gerrit wordt geraakt door de reactie van zijn lieveling en het geluid van die klok. Ruim vijfen­twin­tig minuten later staan bei­den dichtbij de kerktoren. In afwach­ting van dat geluid van toen. En dan slaat de klok zes uur...

Terwijl bij Lasse een glim­lach op zijn verte­de­rende koppie verschijnt, druppelen bij Gerrit tranen over zijn wangen. De slagen van de klok ontroeren hem en brengen hem terug bij het voetbal­veld, de kameraadjes van toen, de kape­laan, de zusters en de rector.

Waarom ik in geluk geloof?

Omdat ik niet anders kan en wil dan in geluk geloven...
Zoals benzine zich verhoudt tot een automotor, zo verhoudt geluk zich tot het leven.
Zoals een hond trouw is aan zijn of haar baas, zo is het geluk trouw aan de mens.
Het geluk is altijd voorhan­den, altijd be­schik­baar, maar je moet er wél wat voor doen.
Herken de juiste momenten en besluit dan de kant van het geluk,
van het gelukkig zijn, te kiezen.
Besef dat geluk altijd nabij is.
Net zoals die kerktoren de Lutje­broekers altijd nabij is...

Inzen­ding Henk Koning

Uit het jury­rap­port: Dit prach­tig en beel­dend gedicht tovert een glim­lach op de gezicht van de lezer, de kracht van een aan­ste­ke­lijk positivisme. Een gedicht met een bood­schap (lees goed tussen de regels door).

Inzen­ding Josephhuis (Haar­lem)

Uit het jury­rap­port: Een ori­gi­nele inzen­ding, een speciaal ge­schre­ven lied­tekst met eigen, pakkende, melodie. Een lied dat gelukkig maakt, een inzen­ding waar je vrolijk van wordt.