Woord van de bisschop

Wanneer komt de Heer terug?

Kerst­mis 2019. Met de geboorte van dit Kind begint onze jaar­tel­ling. En eens, zo geloven wij, zal Hij weder­ko­men in de ge­schie­de­nis van de mens­heid en alles nieuw maken. Hij zal on­ver­wachts komen, zo waar­schuwde Hij zijn leer­lin­gen, en dan niet meer in het vlees: “Wanneer zijn dag komt, zal de Mensen­zoon zijn als de opflitsende bliksem, die schittert van het ene einde van de hemel tot het andere”.

Het zal een tijd zijn van chaos, oorlogen en natuur­rampen, voorspelt Hij, ”en aan de hemel gewel­dige tekenen”. Maar ook een tijd van hoop: “Als dat alles gebeurt, heft dan uw hoof­den omhoog, want uw red­ding komt nabij”. Begint zich dit alles af te tekenen in onze dagen? Ver­schil­lende pausen menen van wel. “Er zijn tekenen, Heer, dat uw komst niet ver meer is”, zei al paus Pius XII. Paulus VI sprak in dezelfde zin. En de hui­dige paus gebruikte al een paar maal de term “laatste tij­den”.

Zal de Mensen­zoon bij zijn komst geloof op aarde vin­den?

Maar aan dat alles gaat een grote geloofsafval en ver­vol­ging vooraf, waar­schuwt de Heer, en stelt dan de retorische vraag: “Zal de Mensen­zoon bij zijn komst het geloof op aarde vin­den?”. Wij denken dan meteen aan atheïsme, maar dat bedoelt Hij niet. Hij spreekt over een tijd, waarin de mensen wel geloven, maar niet meer in Hem. Het echte atheïsme en ma­te­ri­alisme, dat in de vorige eeuw de wereld beheerste, is voorbij. Er zijn nog wel mensen die dit menen te zijn, maar zelfs de weten­schap laat daarvoor eigen­lijk geen ruimte meer. De enorme com­ple­xi­teit van de eerste levende cel, het DNA dat een onge­loof­lijke in­for­ma­tie bevat, en aldus Bill Gates, “meer gea­van­ceerd is dan welke software ook, ooit ont­wik­keld”, weerspreken toeval en na­tuur­lijke selectie als uit­slui­tend ver­kla­rings­prin­ci­pe. Grote weten­schappers als Albert Einstein, Max Planck en vele anderen spreken over een on­voor­stel­bare intel­li­gentie die het hele universum draagt. Maar daar­mee zijn we nog niet terug bij het chris­te­lijk geloof. De mens in de ko­men­de jaren zal weer geloven, de vraag is alleen waarin?

Steun in oude Chinese teksten

Dat mensen los zijn van hun chris­te­lijke wor­tels betekent niet dat ze niets meer geloven, maar vaak juist dat ze alles geloven, van ufo’s tot reïncarnatie, van kos­mische energieën tot aliens. Er zijn zelfs weer sek­ta­rische groepen die de oude hei­dense goden van stal halen en vereren: Wodan, Odin, Zeus, etc. In deze tijd staan wij, soms wat verloren, als getuigen van Jezus Christus, het Kind van Beth­le­hem, de “Zoon van de Aller­hoog­ste”, zoals de aartsengel Gabriël Hem noemde.

Soms wor­den we geholpen uit on­ver­wachte hoek. Oude Chinese teksten uit de tijd van Jezus geboorte spreken over een komeet die meer dan zeven­tig dagen zicht­baar was. Genoeg voor de Wijzen uit het oosten om de reis naar Beth­le­hem te maken. Drieën­der­tig jaar later be­schrij­ven dezelfde Chinese manu­scrip­ten een zons­ver­duis­te­ring, en trekken een verrassende con­clu­sie: “Een man uit de hemel is gestorven. De zon­den van alle mensen zijn nu op één man. Verge­ving is verkon­digd aan allen onder de hemel”. Beter kun je de kern van het geloof niet uitdrukken. Hier moet de Chinese schrijver, die niets kon weten van wat er in het verre Jeru­za­lem gebeurde, op bij­zon­dere wijze zijn geïnspireerd.

De ver­kon­di­ging van het Kind van Beth­le­hem als de Zoon van God en mensen, als de Messias en Ver­los­ser, ook voor de mens van nu, dat is de uit­daging van deze tijd. Alleen argu­menten zullen mensen niet overtuigen. God zelf moet de harten raken. En zijn Woord heeft die kracht. Het is, zegt de Bijbel, “als een tweesnij­dend zwaard dat door­dringt tot het raak­punt van ziel en lichaam”.

Een man ver­telde dat hij in de oorlog in een con­cen­tratie­kamp zat. Op een dag stond hij op appel, in totale wanhoop en een­zaam­heid, toen over het plein een stem schalde: “Christus zegt, Ik ben het Licht van de wereld. Wie Mij volgt wandelt niet in duisternis, maar zal het Licht van het Leven bezitten”. Het was de stem van een andere gevangene uit de dodenbunker. Die stem, zei de man, heeft mijn leven gered; toen wist ik dat er tenminste nog Iemand bij mij was. Het had hem geraakt in zijn ziel.

De moed van een abortusarts

Wat mensen in hun ziel raakt is vooral de liefde. En dat is uniek voor het chris­ten­dom. Heidense goden waren van alles, maar geen liefde. Kosmische krachten en aliens beminnen je niet. Dat doet alleen de mens gewor­den God. Een God die één van ons wordt in het Kind van Beth­le­hem, die zich aan een kruis laat nagelen om onze lasten te dragen, onze won­den te helen. Een God die zich voor ons tot voedsel maakt, in het grandioze won­der van elke dag, de heilige eucha­ris­tie. Een God die zijn ver­ge­ving in han­den van mensen heeft gelegd: “Wier zon­den gij vergeeft, hun zijn ze ver­ge­ven”. Dat is het hart van de Blijde Bood­schap, cruciaal in een wereld die zozeer gewond is en moreel in het duister tast. Een mens die niet weet van ver­ge­ving, kan het kwaad niet onder ogen zien, en moet het ontkennen, goedpraten, overschreeuwen. Wie wel weet heeft van Gods liefde en ver­ge­ving, kan het wel, ook in het eigen hart.

In Amerika moest een vrouwe­lijke arts de Senaat adviseren inzake nieuwe abortuswet­ge­ving. Het liep anders dan ie­der­een verwachtte. Ze getuigde: Ik heb zelf tal­loze ongeboren levens beëindigd, maar nu besef ik hoe­zeer het kwaad is in Gods ogen. Vanaf het eerste moment gaat het om een nieuw men­se­lijk wezen, met eigen DNA en genen­kaart, niet om een stukje lichaam van de moe­der. Ze was tot geloof geko­men en had moed gevon­den ver­ge­ving te vragen aan God en mensen. Ze kon dat alleen maar, omdat ze nu wist dat de Heer een mens die zijn kwaad berouwt altijd een uitweg biedt. Dat deed Hij bij de ‘goede moor­de­naar’, bij de publieke vrouw, bij de tolle­naar. Wel zei Hij er steeds bij: “zon­dig van nu af niet meer”. Oprecht proberen nieuwe wegen te gaan, en zelf anderen ver­ge­ven. Dat is de enige voor­waarde.

Moge dit Kerst­feest voor ons allen een moment zijn om ons geloof te ver­die­pen, ver­zoe­ning te zoeken met God en mensen waar nodig, en daardoor als de Heer komt, in dit leven of bij onze dood, stand te hou­den in het oor­deel, en eeuwig leven en geluk te oogsten. In die zin wens ik u allen van harte Zalig Kerst­mis en een gezegend Nieuw Jaar.