Taken van het kardinalencollege

De kar­di­na­len van de orde der Bis­schop­pen kiezen onder voor­zit­ter­schap van de subdeken, de deken - die het kar­di­na­len­col­lege voorzit (c. 352 §1) - uit hun mid­den, welke keuze daarna door de Paus moet wor­den beves­tigd (c. 352 §2). De subdeken wordt even­eens door deze kar­di­na­len gekozen, onder voor­zit­ter­schap van de deken (c. 352 §3). Ook deze verkie­zing moet ver­vol­gens door de Paus wor­den goedge­keurd. Beiden, deken en subdeken,  dienen in Rome woo­nach­tig te zijn (c. 352 §4).

De kar­di­naal-camerlengo is hier­voor al be­spro­ken.

De eerste van de kar­di­naal-diakens (proto-diaken) kon­digt de naam van de nieuw-gekozen Paus aan en reikt in naam van de Paus de pallia uit (een witte wollen band met zeven kruisjes die aarts­bis­schoppen dragen), tenzij de Paus dit zelf doet (c. 355 §2). Het zijn de kar­di­naal-diakens, meestal curie-kar­di­na­len die bij pau­se­lijke plech­tig­he­den de Paus in dal­ma­tiek assis­te­ren.

Som­mi­ge kar­di­na­len zijn werk­zaam in het bestuurs­ap­pa­raat van de paus: de Romeinse curie, die bestaat uit Con­gre­ga­ties, Raden, Recht­banken en allerlei com­mis­sies. De hoof­den van de con­gre­ga­ties (een soort ministeries) en de Apos­to­lische Signatuur (hoogste recht­bank binnen de katho­lie­ke kerk), dragen de titel van kar­di­naal-prefect. Aan het hoofd van som­mi­ge Raden binnen de curie staat even­eens een kar­di­naal die presi­dent wordt genoemd.

Voor kar­di­na­len die aan het hoofd staan van di­cas­te­ries (Con­gre­ga­ties, Raden, Com­mis­sies, Recht­banken...) of andere per­ma­nente in­sti­tu­ten van de Romeinse curie en van Vati­caan­stad, geldt even­zeer als voor de Bis­schop­pen en de pastoors dat zij op hun 75e ver­jaar­dag hun ont­slag moeten aanbie­den (c. 354).

Kar­di­na­len staan onder het gezag van de Paus met wie zij nauw moeten samen­wer­ken (c. 356). Alleen de Paus zelf heeft het recht om te oor­de­len over kar­di­na­len (c. 1405 §1 n. 2).

De kar­di­na­len komen bijeen in consistorie wanneer zij de Paus dienen te raden. Voor het gewoon consistorie wor­den tenminste de kar­di­na­len die in Rome ver­blij­ven, uit­ge­no­digd; voor een bui­ten­ge­woon consistorie ter bespre­king van dringende, zeer erns­tige zaken wor­den alle kar­di­na­len uit­ge­no­digd. Deze consistories zijn ge­woon­lijk geheim, tenzij een deel van een consistorie publiek is, zoals dat bij de li­tur­gische plech­tig­he­den van een kar­di­naalscreatie het geval is (vgl. c. 353).

Onder de be­lang­rijk­ste taken van het kar­di­na­len­col­lege behoren het bestuur van de kerk als de zetel van de paus vacant is en de keuze van een nieuwe paus in het conclaaf.