Paus Leo XIV

Algemene Au­diën­tie

Woens­dag 8 ok­to­ber 2025

Catechese­cy­clus
Jubileum 2025. Jezus Christus, onze hoop
III. De Passie van Jezus
10. De herople­ving
“Brand­den onze harten niet in ons?” (Lc. 24:32)

Beste broe­ders en zusters, goede­mor­gen

Het centrum van ons geloof en het hart van onze hoop zijn stevig gewor­teld in de ver­rij­ze­nis van Christus. Wanneer we de Evangeliën zorg­vul­dig lezen, beseffen we dat dit mysterie niet alleen verrassend is omdat een mens - de Zoon van God - uit de dood is opgestaan, maar ook van­wege de manier waarop Hij dat deed. De ver­rij­ze­nis van Jezus is name­lijk geen overdon­de­rende triomf, noch wraak of vergel­ding tegen zijn vijan­den. Het is een prach­tig ge­tui­ge­nis van hoe liefde in staat is om na een grote nederlaag opnieuw op te staan om haar onstuit­ba­re reis voort te zetten.

Wanneer we na een trauma veroor­zaakt door anderen weer opstaan, is de eerste reactie vaak woede, de drang om iemand te laten boeten voor wat we hebben gele­den. De Verrezene rea­geert niet op deze manier. Wanneer Hij opstaat uit de onder­we­reld van de dood, neemt Jezus geen wraak. Hij keert niet terug met machts­ver­toon, maar toont met zacht­moe­dig­heid de vreugde van een liefde die groter is dan welke wond ook en sterker dan welk verraad ook.

De Verrezene voelt geen behoefte om zijn superiori­teit te beves­tigen of te be­na­druk­ken. Hij verschijnt aan zijn vrien­den - de dis­ci­pe­len - en doet dat met grote terug­hou­dend­heid, zon­der hun tempo van accep­ta­tie te forceren. Zijn enige verlangen is om de ge­meen­schap met hen te her­stel­len en hen te helpen hun schuld­ge­voel te over­win­nen. Dit zien we dui­de­lijk in de boven­zaal, waar de Heer verschijnt aan zijn vrien­den die op­ge­slo­ten zitten in angst. Het is een moment van bui­ten­ge­wone kracht: Jezus, die is afgedaald in de afgron­den van de dood om de ge­van­ge­nen daar te bevrij­den, betreedt de gesloten ruimte van hen die verlamd zijn door angst en schenkt hun een gave waar niemand op had durven hopen: vrede.

Zijn groet is een­vou­dig, bijna alledaags: “Vrede zij met u!” (Joh 20:19). Maar deze groet gaat gepaard met een gebaar dat zo mooi is dat het bijna ver­war­rend is: Jezus toont de dis­ci­pe­len zijn han­den en zijn zijde, met de tekenen van zijn lij­den. Waarom toont Hij zijn won­den aan hen die Hem in die dra­ma­tische uren hebben verloochend en verlaten? Waarom ver­bergt Hij die tekenen van pijn niet om de wond van schaamte niet opnieuw te openen?

Toch zegt het Evan­ge­lie dat de dis­ci­pe­len, toen ze de Heer zagen, vervuld waren van vreugde (vgl. Joh 20:20). De reden is diep­gaand: Jezus is nu volle­dig verzoend met alles wat Hij heeft gele­den. Er is geen spoor van wrok. De won­den dienen niet om te verwijten, maar om een liefde te beves­tigen die sterker is dan welke ontrouw ook. Ze zijn het bewijs dat God, zelfs op het moment van ons falen, niet is teruggeweken. Hij heeft ons niet opge­ge­ven.

Op deze manier toont de Heer zich naakt en kwets­baar. Hij eist niets, Hij chan­teert ons niet. Zijn liefde verne­dert niet; het is de vrede van iemand die uit liefde heeft gele­den en nu ein­de­lijk kan beves­tigen dat het de moeite waard was.

Maar wij maskeren vaak onze won­den uit trots, of uit angst om zwak te lijken. We zeggen: “Het maakt niet uit”, “het ligt allemaal achter ons”, maar we zijn niet wer­ke­lijk in vrede met de verraad dat ons heeft verwond. Soms ver­bergen we onze moeite om te ver­ge­ven om niet kwets­baar te lijken en om niet opnieuw te hoeven lij­den. Jezus doet dat niet. Hij biedt zijn won­den aan als een garantie van ver­ge­ving. En Hij toont dat de Ver­rij­ze­nis niet het uitwissen van het verle­den is, maar de transfiguratie ervan in een hoop op barm­har­tig­heid.

Dan herhaalt de Heer: “Vrede zij met u!”. En Hij voegt eraan toe: “Zoals de Vader Mij heeft gezon­den, zo zend Ik u” (v. 21). Met deze woor­den ver­trouwt Hij de apos­te­len een taak toe die niet zozeer een macht is als wel een verant­woor­de­lijk­heid: om instru­menten van ver­zoe­ning te zijn in de wereld. Alsof Hij zegt: “Wie kan het barm­har­tige gelaat van de Vader ver­kon­di­gen, zo niet jullie, die falen en ver­ge­ving hebben ervaren?”

Jezus blaast op hen en schenkt hun de Heilige Geest (v. 22). Het is dezelfde Geest die Hem steunde in ge­hoor­zaam­heid aan de Vader en in liefde tot aan het kruis. Vanaf dat moment kunnen de apos­te­len niet lan­ger zwijgen over wat ze hebben gezien en gehoord: dat God vergeeft, opricht en ver­trouwen herstelt.

Dit is het hart van de missie van de Kerk: niet om macht over anderen uit te oefenen, maar om de vreugde te delen van hen die juist geliefd zijn wanneer ze het niet verdien­den. Het is de kracht die de chris­te­lijke ge­meen­schappen heeft doen ontstaan en groeien: mannen en vrouwen die de schoon­heid ontdekten van het te­rug­ke­ren naar het leven om het aan anderen te schenken.

Beste broe­ders en zusters, ook wij zijn gezon­den. De Heer toont ons zijn won­den en zegt: Vrede zij met u. Wees niet bang om je won­den te tonen, genezen door barm­har­tig­heid. Wees niet bang om dicht bij hen te komen die gevangen zitten in angst of schuld. Moge de adem van de Geest ook ons tot getuigen maken van deze vrede en deze liefde die sterker is dan welke nederlaag ook.