Paus Leo XIV

Algemene Au­diën­tie

Woens­dag 4 juni 2025

Eerste woens­dagau­diën­tie van paus Leo XIV waarbij hij de catechesereeks van paus Fran­cis­cus oppakt en continuëert.

Catechese­cy­clus
Jubileum 2025. Jezus Christus, onze hoop
II. Het leven van Jezus
De parabels 8
De werkers in de wijn­gaard.
“tot wie hij zei: Gaat ook naar mijn wijn­gaard” (Matt 20:4)

Beste broe­ders en zusters

WIk wil opnieuw kijken naar een van Jezus’ gelijkenissen. Ook hier is het een verhaal dat onze hoop voedt. Soms hebben we het gevoel dat ons leven geen bete­ke­nis heeft: we voelen ons nut­teloos, ontoereikend, zoals de arbei­ders die op de markt wachten tot iemand hen inhuurt. Maar soms verstrijkt de tijd, gaat het leven ver­der, en voelen we ons niet erkend of ge­waar­deerd. Mis­schien waren we te laat, gingen anderen ons voor, of hiel­den problemen ons elders op.

De metafoor van de markt past ook bij onze tijd, waar alles, zelfs genegen­heid en waar­dig­heid, wordt gekocht en verkocht in een poging iets te verdienen. Als we ons niet ge­waar­deerd voelen, riskeren we ons­zelf te verkopen aan de eerste bie­der. Maar de Heer herinnert ons eraan dat ons leven waarde­vol is en Hij wil ons helpen dat te ont­dek­ken.

In de gelijkenis van vandaag, uit Matteüs 20, wachten arbei­ders op werk. De eige­naar van een wijn­gaard, die per­soon­lijk zijn arbei­ders zoekt, verrast en daagt ons uit. Hij wil een per­soon­lijke band met hen. Deze gelijkenis geeft hoop, want de landeige­naar gaat meer­dere keren op zoek naar wie bete­ke­nis zoekt. Hij gaat bij zonsopgang, en elke drie uur opnieuw, op zoek naar arbei­ders. Na drie uur ’s mid­dags zou er geen reden meer zijn om te gaan, want de werk­dag ein­digt om zes.

Toch gaat deze on­ver­moei­bare meester om vijf uur nogmaals. De arbei­ders die achterbleven, had­den waar­schijn­lijk de hoop opge­ge­ven. Die dag leek verloren. Maar iemand geloofde nog in hen. Wat heeft het voor zin om arbei­ders voor slechts het laatste uur aan te nemen? Toch is het altijd waarde­vol, zelfs als we weinig lijken te kunnen doen. Er is altijd een kans om bete­ke­nis te vin­den, want God houdt van ons leven.

De originali­teit van de landeige­naar blijkt ook aan het eind van de dag, bij de uitbetaling. Hij beloofde de eerste arbei­ders, die bij zonsopgang be­gon­nen, één denarius, een normaal dagloon. De anderen zou hij geven wat eer­lijk is. Hier provo­ceert de gelijkenis: wat is eer­lijk? Voor de eige­naar, voor God, is het recht­vaar­dig dat ieder­een krijgt wat nodig is om te leven. Hij riep de arbei­ders per­soon­lijk, kent hun waar­dig­heid, en geeft ieder­een één denarius.

De arbei­ders van het eerste uur zijn teleur­ge­steld: ze zien niet de schoon­heid van de landeige­naar, die niet onrecht­vaar­dig was, maar genereus; die keek naar behoefte, niet alleen naar ver­dienste. God wil zijn Ko­nink­rijk - een vol, eeuwig en gelukkig leven - aan ieder­een geven. Jezus rangschikt niet, maar geeft zich­zelf volle­dig aan wie zijn hart opent.

Een heden­daag­se christen zou kunnen denken: “Waarom meteen beginnen? Als het loon het­zelfde is, waarom meer werken?” Sint-Au­gus­ti­nus ant­woordt: “Waarom stel je uit wie jou roept, terwijl de belo­ning zeker is, maar de dag onzeker? Pas op dat je niet door uitstel verliest wat Hij belooft.” Aan jon­ge­ren zeg ik: wacht niet, maar rea­geer en­thou­siast op de Heer die ons roept om in zijn wijn­gaard te werken. Stel niet uit, stroop je mouwen op, want de Heer is genereus en zal je niet teleurstellen! In zijn wijn­gaard vind je een ant­woord op die diepe vraag: wat is de bete­ke­nis van mijn leven?

Broe­ders en zusters, laat je niet ont­moe­di­gen! Zelfs in donkere momenten, als de tijd verstrijkt zon­der ant­woor­den, vraag de Heer, die opnieuw zal komen en ons vindt waar we op Hem wachten. Hij is genereus en komt spoe­dig!