Allerzielen - We vergeten hen niet

God, Hemelse Vader,
soms lijkt het even
dat we kunnen plannen en voor­zien,
dat het lot in mensenhan­den ligt,
dat alles bij toeval ont­staat
en zich ontwikkelt
en dat dit alles is.

Maar soms ook zien we verge­zichten
op de reizen die we maken,
op een wan­de­ling door de natuur,
in het gebed of op een stil moment
of zomaar, zon­der aan­wijs­ba­re reden,
en wor­den we gegrepen
door schoon­heid en harmonie,
die een Meester­hand verra­den.

Ook de plannen die wij­zelf bewust
en wel­over­wo­gen menen te maken,
wor­den soms ineens verstoord;
alles wordt anders.

Het ligt toch niet in onze hand,
het is niet ons vernuft
dat hier een uit­komst biedt.

Een uit­zicht verdwijnt,
maar voor wie geloven kan
verschijnt een ander verge­zicht...
dat U ons biedt.
Wij had­den zeker
andere plannen
en velen leek het
bizar toeval of het noodlot,
toen die dromen
wer­den verstoord
en de dood zich aan­kon­dig­de.
Bij velen riep het vragen op:
“Waarom?”

Waarom deze persoon,
nog te jong om te sterven?
Waarom deze mens,
die zoveel mooie kanten had.
Hoe kon dit?

Zijn er geen ant­woor­den
of is er toch een ant­woord
dat wij alleen nog niet verstaan?
In dit gebed, Heer, wil ik mij en ons
in alle klein­heid aan U toe­ver­trou­wen:
U weet waarom en hoe en wat,
ik snap het niet, mijn weten is beperkt.

Ik kom alleen zo af en toe
iets op het spoor
dat wijst naar ‘trans­cen­dentie’:
naar iets dat alles overstijgt,
naar een Vader, God die groter is,
al is Hij ook mysterie.
Er is toch meer
en in dat ‘meer’
mag ik Uw zorg voor ons herkennen.

Dan mag ik zien
dat deze overle­den mens
uitkeek op het beloofde land,
een weids en prach­tig verge­zicht;
het is wat al te men­se­lijk uitgedrukt,
maar ik durf erop ver­trouwen
dat deze over­le­de­ne
nu aan Uw hand
dat land van einde­loze vreugde binnengaat.

Weinig bagage draagt die mens:
wat geloof, wat hoop en liefde,
meer hoeft het niet te zijn;
en alles wat ooit vreugde gaf:
die vreugde zal vol­ko­men zijn.

Wij danken U voor deze mens,
de harte­lijk­heid en zorg,
voor al het goede van dit leven;
we danken U voor alle liefde
die doorge­ge­ven is.

Ik wil U wel nog vragen, Heer,
om troost en kracht en geloof,
om per­spec­tief
voor allen die nu achter­blij­ven
en deze mens zo missen.

Laat Jezus Uw verrezen Zoon
onze Bege­lei­der zijn
en na de aardse levensweg
hopen wij samen te zijn, verenigd weer,
en thuis bij U.

Heer, geef de over­le­de­nen de eeuwige rust;
het eeuwig licht verlichte hen;
moge zij rusten in vrede.

+ Bis­schop Johannes Hendriks