Sommige mensen laten zich helemaal in beslag nemen door een sportvereniging. Alles in het gezin moet ervoor wijken; ze komen aan niets anders meer toe; feesten in huiselijke kring komen op het tweede plan. En weet u wat dan vaak de kreet is? Ja, ziet u, mijn kind zit in de selectie.

En daar gaan ze dan, die arme ouders. Zondagmorgen heel vroeg, want kindlief speelt heel ver weg tegen een andere selectie. De trotse ouders zijn niet meer dan particuliere chauffeurs, en dat houd je alleen vol wanneer je constant denkt: misschien loopt de Grote Markt ooit ook voor mijn kind vol…

Ik meld u vandaag dat Kim het heeft opgegeven. Ze kon dat hollen en vliegen niet meer aan. Haar ouders hebben niet echt geprotesteerd. En nu, na enkele weken, vinden ze het zalig. De zondagsrust is in het gezin teruggekeerd. Er is weer tijd voor wat uitslapen en een uitgebreid ontbijt. Er is wat stress het raam uitgewaaid.

Vorige week was Kim in de kerk. Ja, dat was er ook maanden niet meer van gekomen. Na de mis kwam ze achter in de kerk naar me toe met een big smile van: hoe vind je mij, zomaar in de kerk?! Ik zei dat ik het vanzelfsprekend vond dat ze er was.

Hoezo?, vroeg ze. Nou, zei ik, je bent gedoopt, je bent gevormd. Volgens mij zit je dan in de selectie!