Beleef Pasen

In de de­cem­ber­maand wordt je als van­zelf mee­ge­no­men in de kerst­sfeer. Met Pasen is dat altijd wat anders. Toch wor­den we juist in de Goede Week uit­ge­no­digd om mee te gaan in de sfeer van wat er ooit gebeurde in Jeru­za­lem. Hoe Jezus enkele dagen nadat Hij als koning was binnen­ge­haald, als een mis­da­diger ge­krui­sigd werd. En hoe Hij de avond voor deze kruis­dood, zijn eigen lichaam en bloed -zijn leven- geeft aan zijn apos­te­len?

Met de dagen vóór Pasen, het paas­tri­duüm, lopen we in de kerk als het ware met Jezus mee, een mini-bede­vaart. Op Witte Donder­dag wor­den we geno­digd rond de Maal­tijd van de Heer in een plech­tige, maar fees­te­lij­ke vie­ring. Maar we verlaten de kerk in stilte nadat we gehoord hebben dat zijn verra­der in aan­tocht is.

Als we op Goede Vrij­dag te­rug­ke­ren, lopen we -in aan­dach­tige stilte- de kruis­weg met de Heer. Waar sta ik langs die Via Dolorosa...? Of we nemen deel aan de altijd in­druk­wek­kende Goede Vrij­dag­plech­tig­heid met het lij­dens­ver­haal volgens Johannes. Nog stiller van binnen verlaten we wederom de kerk, om er in de donkere paas­nacht terug te keren.

In de duisternis wachten we op dat ene vlammetje van de paas­kaars, dat het nieuwe licht en het nieuwe leven in de kerk brengt. In de stilte wachten we op dat ene woord, alleluia, dat steeds lui­der gaat klinken, als teken dat alles weer leeft...

Witte don­der­dag

Het Laatste Avondmaal, anoniem
circa 1520, Rijks­mu­seum Am­ster­dam

Zelf heb ik immers van de Heer de overleve­ring ont­van­gen die ik u op mijn beurt heb doorge­ge­ven, dat de Heer Jezus in de nacht waarin Hij werd over­ge­le­verd, brood nam, en na gedankt te hebben, het brak en zeide: ‘Dit is mijn lichaam voor u. Doet dit tot mijn ge­dach­te­nis.’ Zo ook na de maal­tijd de beker, met de woor­den: ‘Deze beker is het nieuwe verbond in mijn bloed. Doet dit, elke keer dat gij hem drinkt, tot mijn ge­dach­te­nis.’ Telkens als gij dit brood eet en de beker drinkt, verkon­digt gij de dood des Heren, totdat Hij komt.
(1 Kor. 11,23-26)

Goede Vrij­dag

Grafleg­ging van Christus
mozaïek in de Heilig Graf­kerk in Jeru­za­lem.

Vanaf het zesde uur viel er een duisternis over het hele land, tot aan het negende uur toe. (...) Jezus slaakte een luide kreet en gaf de geest. Toen scheurde het voorhangsel van de tempel van boven tot onder in tweeën. De hon­derdman die tegen­over Hem post had gevat en zag dat Hij onder zulke omstan­dig­he­den de geest had gegeven, riep uit: ‘Waar­lijk, deze mens was een Zoon van God’.
(Mc 15, 33.37-39)

Pasen

De apos­te­len Petrus en Johannes rennen naar het graf op paas­mor­gen, Eugène Burnand, 1898, Musée d’Orsay

Op de eerste dag van de week kwam Maria Magdalena vroeg in de morgen – het was nog donker – bij het graf en zag dat de steen van het graf was weg­gerold. Zij liep snel naar Simon Petrus en naar de andere, de door Jezus beminde leer­ling, en zei tot hen: ‘Ze hebben de Heer uit het graf geno­men en wij weten niet waar ze Hem hebben neer­gelegd.’ Daarop gingen Petrus en de andere leer­lin­gen op weg naar het graf. Ze liepen samen vlug voort, maar die andere leer­ling snelde snelde Petrus vooruit en kwam het eerst bij het graf aan. Voor­over­bukkend zag hij de zwach­tels liggen, maar hij ging niet naar binnen. Simon Petrus die hem volgde, kwam ook bij het graf en trad wel binnen. Hij zag dat de zwach­tels er lagen, maar dat de zweet­doek die zijn hoofd had bedekt, niet bij de zwach­tels lag, maar ergens afzon­der­lijk opgerold op een andere plaats. Toen pas ging ook de andere leer­ling die het eerst bij het graf was aange­ko­men, naar binnen; hij zag en geloofde.
(Joh. 20,1-8)